Als we een tocht maken van 15 km hebben we wel eten bij ons en moeten erg wennen dat hier beren wonen. Bij ieder geluid of vreemde vorm die we horen/zien, denken we aan beren. De wandeling gaat in Desolation Wilderness naar een meer Genevieve geheten, dat vinden we een mooi einddoel, 7,5 km naar boven. Dit hele gebied is merengebied, Indianen woonden hier 's zomers om vis te vangen in de meren en kruiden te zoeken. Als we aan het meer komen, ontmoeten we een vrouw met hond die daar in haar eentje heeft geslapen en naar een meer verderop gaat trekken. Ze is heel tenger en heeft een rugzak van wel 18 kg op, ze kan hem haast niet dragen. Ik vind haar heel dapper dat ze in haar eentje in zo'n berenbos durft te overnachten, wel met hond en berendoos (daar gaat het eten in en wordt dan een eind verder neergelegd), maar ik vind haar een sterke en dappere vrouw. Dan zijn we alleen bij het koude meer en zwemmen weer eens, want douches zijn hier niet. En het koude water is erg goed voor mijn benen die wel warm lopen met dat stijgen. Alhoewel de terugweg naar beneden gaat, is het toch best zwaar, vooral voor mijn benen. Maar ik ben wel trots dat ik het heb gehaald. 15 km en dat met stijgen en dalen.
Terug in het kamp laat ik ze in het meer Tahoe afkoelen en 's avonds barbecuen we met de nieuwe buren, de duitsers Anne en Stephen, die iets ouder zijn dan ons, maar hun huis 4 jaar geleden hebben verkocht, een camper hebben gekocht en deze overgebracht naar Amerika, waar ze een jaar doorheen reizen. Een bijzonder stel en goed gezelschap. We barbecuen met z'n vieren in het donker en hebben veel pret, maar ook de serieuze onderwerpen worden niet geschuwd. Een bijzondere ontmoeting die we hopelijk weer terug gaan zien.
Wij trekken verder nu naar een ander meer, Wright Lake, daar is geen doorgaande weg en dus veel rustiger. Hier aangekomen is het werkelijk een paradijs, met ieder ook weer een eigen plek met picnictafel, barbecue, houtplaats en dicht aan een meer. Dit is de plek voor wandelaars met heel veel trails. Koos is nu aan het lopen, mijn benen hebben rust nodig, dan kunnen we een andere keer nog een trail lopen, want mijn benen moet wel werken om straks onze grote tocht aan te kunnen.
Koos wil morgen naar Reno, daar is de jaarlijkse bijeenkomst van 25.000 motorrijders, Harley Davidsons en andere zware motoren. Onderweg zijn we er al veel tegengekomen, Reno is hier niet zo ver vandaan, ik wil graag hier blijven, maar misschien komen we terug. Reno ligt in Nevada, daar is het veel heter en nog droger. Dit jaar is een erg droog en heet jaar, er geldt een hoog brandgevaar risico. We maken een kampvuur in het donker nadat we hout in het bos hebben gezocht. Dat mag, mits het aan regels voldoet. We maken een lekker warm en een hoog vuur, totdat we een schelle, amerikaanse stem uit een auto iets horen roepen, tegen ons? Ja hoor, we worden als kleine kinderen behandeld, omdat we het vuur over de rand van de ton laten komen en dat mag niet voor de brandweer en dan mogen hier geen vuurtjes meer worden gestookt en dat zullen onze buren niet leuk vinden. Alles in het donker met een keiharde stem, wie er bij die verschrikkelijke stem hoorde, hebben we, gelukkig, nooit gezien. We voelen ons betrapt en blussen gauw het vuur dat over de rand heen komt. 's Nachts waait er een warme, harde wind, heel bedreigend vind ik en niet alleen ik, horen we de volgende dag van een vrijwiller in het National Forest Park.
Oh, oh, durven we het aan?
Zij wel, heeft hier zelfs geslapen
IJskoud water, het meer van Genevieve, maar we hebben het gehaald
En lekker gezwommen
Als je heel goed kijkt, zie je een squirrel, Een kleine soort eekhoorn, ze fluiten, rennen, springen en maken je aan het schrikken. Maar heel grappig.
Sequoia's met hardgroen mos op de takken, prachtig
En deze twee bomen met zo'n verschillende huid
En dit vindt iedereen weer prachtig, Lake Tahoe. Is het mooiste, koudste, diepste, meer van Amerika. Soms verdwenen er cowboys in en als ze naar boven werden gehaald, jaren later, waren ze nog helemaal intact, zelfs hun pistolen!
